New York Stories (2): A Dutchman in America

Vijf stuks bagage… Ietwat gefrustreerd kijk ik (afgelopen woensdagavond) naar de grote hoop koffers/tassen/backpack die voor mij staat. Dit rijmt nou niet bepaald met hoe lichtgewicht ik tegenwoordig steeds reis… (Tegenwoordig, ja, niet zoals de Griekenlandreis in 2006 waarbij ik 25 kilo aan handdoeken mee had.) Maar goed, dit wordt natuurlijk niet een kort vakantietripje, nee, ik ben daadwerkelijk aan het verhuizen. Zonder verder gemor proppen m’n vader en ik de bagage (één blauwe stoffen koffer, één 65l-backpack, één gele SoHo roltas, één bruin handbagagekoffertje én een stiekem overvolle laptoptas) in de auto. Op naar New York!

Bij het wegrijden uit de Roemer Visscherstraat moet ik wel even slikken. Verhuizen, of sterker nog, emigreren – wie verzin zoiets? Toch blijven voor mij de drama’s op Schiphol uit. Na een bezoekje aan de Starbucks met la famiglia word ik overdonderd door een groep toppers die speciaal naar Schiphol zijn gekomen voor een HelloGoodbye-momentje: (in volgorde van opkomst) Eline, Marin (met topcakejes!), Thor (net terug uit Japan!), Roos, Joyce, Iris, Rody, Jeltje, Suus, Carlien, Liz, Woes! We checken m’n bagage in, we drinken nog wat bij het Schipholcafé, we speechen een beetje (al kon ik m’n vaders mooie praatje niet overtreffen), en dan is het moment daar. Een laatste keer een hand, een zoen, een knuffel. Er vloeien wat tranen, maar niet bij mij; ik merk dat ik me vooral heel erg gelukkig voel met al deze topmensen en ik voel dat ik echt de juiste keuze heb gemaakt. Het dramatische weglopen door de douane kriebelt de traanbuisjes wel een beetje, maar dan is het klaar. Een panini mozzarella-tomaat-pesto tegen de heimwee, en op naar de EI607 naar Dublin.

Aer Lingus is een topmaatschappij! Alles loopt vloeiend, de Ierse huisvrouwen zijn gezellig (“Anything else, love?“), en Dublin is een vloeiende kleine luchthaven. Ik drink mijn laatste legale biertje in de Gateclock Bar op het vliegveld en ga het vliegtuig in – waar ik zo goed als een eersteklas plaats heb! Bij de ingangsdeur, mijlen van beenruimte, een eigen videoschermpje, en zelfs een stuk deur als salontafel/voetenbank. Top! De vlucht ging razendsnel. De man naast mij – Paul Kutner, en ja, ik heb hem uitgelegd wat het eerste deel van z’n achternaam in Dutch betekent :) – blijkt na tweeëneenhalf uur best sympathiek en we raken aan de praat. Hij is docent Frans aan Columbia Prep School, maar z’n accent is nog stevig Amerikaans en hij zegt wel érg veel “like” voor een man met een voorbeeldfunctie… Gelukkig kan hij ongegeneerd debatteren over internationale politiek en vooral zijn eigen! Dus dat levert een interessante vlucht op. Ergens halverwege zet ik Coldplay op en pak ik de “You’ve Got Mail”-envelop en ga ik door al jullie kaartjes heen. Geen verdriet, geen All By Myself door de vliegtuigintercom, maar vooral een hartverwarmend gevoel. Heel erg bedankt voor al die mooie kaartjes!

Op vliegveld New York JFK word ik opgewacht door de lieftallige Annefleur Stickel. De opties: voor $70,- met een yellow cab naar het stadshart, of voor $7,25 met de AirTrain en de Subway. Hollandsch en avontuurlijk als ik ben, slepen we onszelf met de vloedgolf aan bagage door het openbaar vervoer heen (wat had ik hier zonder hulp gemoeten?!). Na een vermoeiende tocht komen we aan bij Annefleurs schitterend ouderwetse appartementje, waar ik haar huisgenoot Lemont en haar Franse – jawel, Franse – huisbaas Claude ontmoet. Claude blijkt te hebben gewerkt in filmmontage met regisseurs Milos Forman en Jacques Tati – althans, voor zover ik hem kan verstaan, want zijn Engels verdwijnt ergens achter zijn Franse snor. Het gaat gelukkig een tandje beter wanneer hij ontdekt dat ik ook Frans spreek, want inderdaad, zijn snor blijkt gemodelleerd naar de Franse tongval. Na deze interessante gesprekken – en een stuk heerlijke watermeloen – sleep ik mijn brakke zelf naar het Chocolat Hostel, dat niet zo smakelijk is als de naam doet vermoeden. Het enige chocoladebruine is iets ondefinieerbaars achter mijn kacheltje. Maar ach, ik slaap zacht op mijn eigen kamer, en dat heb ik nu even goed nodig.

Vrijdagochtend de dertiende –  de Grote Dag! Vandaag moet ik langs meerdere mensen bij Columbia om belangrijke zaken (transcript of my undergraduate degree, medical insurance, signing of the housing contract) af te handelen. Ik verwacht UvA-taferelen (“Jordij? Komt u volgend jaar nog eens terug. U staat hier namelijk niet ingeschreven.), maar niets blijkt minder waar. De mensen bij Dodge Hall (het gebouw van de Film Division) zijn top – Kenny Wong en Hanna Seifu, mijn twee e-mailcontacten, weten gelijk wie ik ben! – en handelen alles snel af. Zelfs bij de medische verzekeringen gaat alles razendsnel en is iedereen sympathiek. Op de Columbiacampus stuit ik zelfs op de opnames van een actiefilm van David Koepp genaamd Premium Rush, met Joseph Gordon-Levitt! Het tekenen van het huiscontract is heel gek voor iemand die negentien jaar lang safe and sound in Haarlem-Noord bij zijn fijne familie heeft gewoond – maar tegelijkertijd voelt het ook heel goed. Ik pak vanaf Annefleurs huis, waar al mijn bagage staat, de taxi naar 362 Riverside Drive. Daar ontmoet ik mijn supertoffe huisbaas Ronald Palissier (“You’re from Holland? Wow! My wife always lived in Utrecht and my mother-in-law is living in Rotterdam!“) wiens bulderende lach en joviale manier van doen mij gelijk op m’n gemak stellen. Ik loop de trap op (liften zijn voor Amerikanen!) naar etage 3A, open kamer 3A2, en tref daar een heerlijk grote ruimte aan. Het geleverde Columbiameubilair is niet het toppunt van stijl, maar het voldoet. Nu op naar de IKEA!

(Uitzicht uit mijn raam)

En dat blijkt nog wat bewerkelijker dan gedacht. De goedkoopste optie is de IKEA Paramus Garden State Plaze in New Jersey – twintig minuten metro, dertig minuten bus, aldus Google Maps. Op de heenweg klopt dat al niet helemaal (wachten op de metro, is dit Amsterdam of zo?), maar de terugweg is helemaal een crime (lang leve rush hour en een route door de Lincoln Tunnel). Wij willen lopen vanaf de bushalte naar de IKEA, maar in dit autoland wordt een voetpad nog wel eens vergeten – en gelukkig is daar een sympathieke New Jerseyaanse die ons een lift geeft (geen schimmig figuur, maar een moeder met connecties in Nederland!). De IKEA zelf is wel een feest der herkenning – je voelt je gelijk thuis, het is net IKEA Spaarnwoude (een placeless place, zou Media en Cultuur zeggen). Onze shophysterie is voor één keer gerechtvaardigd – ik moet natuurlijk wel haast drie jaar hier gaan wonen! Dus we kopen grof in, ook in de verwachting dat de Home Delivery Service álles naar je huis brengt. Helaas: geen kleine zooi, geen breekbaar spul, en om de een of andere bizarre reden ook geen dekens (want dat is klein en breekbaar?!). Dus Annefleur en ik zien er alsnog uit als een potsierlijk stel Hollanders in de New Jersey Transit Bus. Overigens moet me van het hart dat politicologie- en rechtenstudente A. Stickel haar roeping als binnenhuisarchitecte toch wel enigszins gemist heeft – tenzij ze later haar eigen advocatenkantoor gaat designen.

Op zaterdag blijf ik noodgedwongen thuis voor de IKEA. Ik wek bewondering onder mijn hoofdzakelijk afwezige huisgenoten door de gigantische koelkast uit te ruimen (bepaald voedsel kwam tot leven…) – “dat wordt hier gedaan, hoor”, zo zeggen ze tegen me… Maar daar ga ik niet twee weken op wachten! De IKEA-service is goed op tijd en Annefleur en ik schroeven met vreugde en jolijt de Billy, Beddinge, Lack, en Karsten in elkaar. Hierna trakteren we onszelf op een heerlijke smoothie (of “smoetie”, zoals ik al negentien jaar zeg) bij het West End Café, waar we geholpen worden door een vrij androgyne serveerster die voortdurend kauwgom kauwt en onbedoeld hilarisch is: “Did you make a choice or aren’t you even close?” en, bij het ophalen van je hoofdgerecht, “Would you like another one?“. Nadat ik vervolgens met boodschappen doen ontdek hoe duur het hier is om een beetje gezond de dag door te komen, ga ik ietwat vermoeid naar m’n kamer – ik verdien het nu “te zitten en te zijn”. Dan ineens staat mijn buurmeisje voor de deur, die zich beteuterd afvraagt of ik haar pan heb weggegooid met het uitruimen van de keuken. Ik vind hem voor haar terug en we worden dikke vriendjes. Alhoewel… Deze Keenya is de enige bachelorstudent in dit pand voor graduate students, en studeert HBO-achtig antropologie, en tja, dat verschil merk je toch wel: “Hoe staat de Nederlandse dollar ervoor?” als we het over geld hebben; “Wow, je kent Amerika helemaal!” als ik het heb over de olievlek; en haar plannen om Europa (= Frankrijk, Duitsland, Nederland, Denemarken) in vier dagen te doen stemmen me niet bepaald hoopvol. Ik mag toch hopen dat de rest van Columbia niet zo is…

Vanochtend werd ik eindelijk eens om negen uur wakker. Het tijdsverschil maakte me toch de afgelopen dagen steeds om een uurtje of zes wakker. Ik word wakker in een fijne kamer waar ik me heel erg thuis voel. Ik heb me inmiddels ingeschreven voor een hele reeks Celebrating NY!-activiteiten die voor mij als Columbiastudent gratis zijn: rondleidingen, muziekavonden op pieren bij de Hudson, museumbezoek, jazzfestivals, Shakespearevoorstellingen in Central Park… Het is één groot feest! Ook de aanwezigheid van Skype maakt alles net een stukje gezelliger. Daarbij heb ik nu à l’improviste gepland dat ik woensdag de 25ste de trein pak naar een noordelijker deel van de staat New York om het grootste stukje reliëf van de staat op te hiken (Bear Mountain). De Schotlandschoenen staan onder m’n bed dus dat moet goed komen.

Sorry voor dit lange verhaal, ik zal m’n best doen de volgende epistelen wat korter te houden – maar ik vermoed dat toenemende drukte daar ook wel een rol in zal gaan spelen. Laat het me weten als het echt korter moet, want ik wil jullie natuurlijk niet vervelen :) Ik ga er nu weer vandoor richting de High Line in Downtown Manhattan en vanavond wellicht een bioscoopje (Scott Pilgrim vs. The World, anyone? :p). Tot gauw!

Cheers en liefs,

Jordi