New York Stories (6): “These Little Town Blues Are Melting Away”

En zo laat je ineens twee weken niets van je horen. Je moet ineens weer naar school. Je wordt iedere dag overspoeld met inspirerende beelden, woorden en ideeën. Je ontdekt eens temeer dat New York groter is dan alleen die microkosmos van de Upper West Side (bah, wat elitair). Je brengt hele dagen door in geäirconditionde ruimtes, terwijl buiten de muffige hoogzomer langzaam plaatsmaakt voor grauwe herfsttaferelen en zelfs een orkaan. En dan ineens heb je een loopneus, keelpijn, hoofdpijn en de hardnekkige behoefte om iedere twee minuten je aanwezigheid te benadrukken door loeihard te niezen… Ziedaar de redenen waarom mijn contact met jullie, trouw thuisfront, de afgelopen twee weken zo verwaterde. Dus bij dezen maak ik het goed. (En Sherrol, als je dit maandagochtend pas leest, dan is je ritme weer terug, goed?)

Omdat ik heb gemerkt dat het steeds lastiger wordt om deze blogs in te plannen en ook mijn geheugen niet in staat is ieder detail van de afgelopen twee weken vast te houden, ga ik het vanaf nu ietsje anders aanpakken. Er valt genoeg te vertellen, maar ik zal het wat anekdotischer doen – dan is het zowel voor jullie als voor mij wat beter te behappen :)

Weer naar “school”.

Na een uiterst enerverende en vooral gezellige oriëntatieweek doemde het vooruitzicht van schoolbanken, colleges en aantekeningen langzaam maar zeker op aan de horizon. Sinds 1 februari j.l. ben ik niet meer naar school geweest, voor het eerst sinds ik een jaar of vier was – het voelde dan ook echt weer alsof ik voor het eerst naar de basisschool ging. (Nu moet ik niet zo zeuren; een van mijn medestudenten heeft de afgelopen tien jaar doorgebracht als theatermaker overal in Amerika, als producent hier in de regio, en als soldaat in Bosnië. Ik vind eigenlijk dat je pas dán recht hebt om te spreken van “een terugkeer naar school”. Maar dat terzijde.) De altijd schrikwekkende maar toch o zo bruikbare “structuur” diende zich aan in de vorm van mijn rooster:

• maandag 10-13 Directing I, 14-17 Directing the Actors I;
• dinsdag vrij (jawel, het begint hier haast op de UvA te lijken…);
• woensdag 10-13 Elements of Dramatic Narrative, 18-21 Role of the Producer;
• donderdag 13-14 Mentor Session, 14-17 Screenwriting I;
• vrijdag 10-13 Fundamentals of Directing.

Heerlijk – eindelijk weer wat ritme.

De vijfde verdieping van Dodge Hall.

Mijn vaste stek dit jaar is Dodge Hall, het gebouw op de Columbiacampus dat ook dient als de behuizing voor het hooggewaardeerde Arthur Miller Theatre. Bij binnenkomst een kunstgalerie op links, de administratie en film editing room op rechts, en een kleine (en veel te prijzige) kantine die warme herinneringen oproept aan de knusse Sorbon-cafetaria bij de UvA. Vervolgens de trap op (liften zijn voor invaliden en Amerikanen!) naar de vijfde verdieping. De hoofdgang op de vijfde is aan alle kanten versierd met (meestal gesigneerde) posters van films waar alumni en professoren van het programma aan meegewerkt hebben, van kleine onafhankelijke filmpjes tot bioscoopfilms met Kate Winslet, Jack Nicholson, Sean Penn, Heath Ledger, en wie al nog meer. De namen die je hier voortdurend tegenkomt zijn Milos Forman (One Flew Over The Cuckoo’s Nest, Amadeus), Ang Lee (Brokeback Mountain, Crouching Tiger Hidden Dragon), James Schamus (producent van o.a. Eternal Sunshine of the Spotless Mind, Lost in TranslationMilk), Kathryn Bigelow (Oscarwinnares voor Beste Regisseur dit jaar), en Robert Altman (The Player, Short Cuts, Gosford Park). Dat is geen verkeerd gezelschap om in te verkeren… Amerikaanse en internationale filmfestivals worden voortdurend bezocht en gewonnen door professoren en studenten. Alles is nét een klein beetje rommelig op deze vijfde verdieping, want alleen kunstenaars lopen hier rond; er suist voortdurend een bepaald soort creatieve energie rond die bijzonder motiverend werkt. Een hele fijne plek om dag in, dag uit rond te struinen.

Toch twee kanttekeningen: de mensen van Dodge Hall zijn net zo geobsedeerd door airco als de rest van Amerika, dus negen van de tien keer is het raadzaam je thermotruien en sneeuwschoenen aan te trekken; en omdat het een oud gebouw is, is er een groot gebrek aan toiletten – per verdieping óf vrouwen óf mannen, en per wc slechts één toilet en twee urinoirs. De rijen zijn iedere pauze weer van het formaat Efteling. (Nu hebben deze wc’s wel één briljante toevoeging: ik stoor me altijd aan het feit dat je de deur van de wc moet opentrekken terwijl niet iedereen zijn handen wast, maar hier kun je met je elleboog een drukknop aanstoten waardoor de deur automatisch openvliegt! Klein detail, maar toch.)

Dodge Hall!

Sunday School.

Nu zijn er mensen die het veel zwaarder hebben en zes dagen per week van zonsopgang tot -ondergang op school zitten, maar ons volledig eerste jaar moest wel even een paar keer knipperen toen we een laatste detail op het rooster zagen:

SUNDAY 6-10PM

Zondag. Avond. Vier uur lang. SCHOOL. Maar mijn hartje begon automatisch sneller te kloppen toen ik ontdekte wat we precies gaan doen op zondagavond: films kijken! Iedere zondagavond vertoont de opleiding, voor het vak Elements of Dramatic Narrative, twee klassieke films die wij als toekomstige filmmakers met huid en haar moeten verslinden. En laat dat mij nou geen enkele moeite kosten! De eerste zondag werd afgetrapt met Alfred Hitchcocks Shadow of a Doubt (1943) – een aardig filmpje – en het nog altijd oerspannende Jaws (1975) van grootmeester Spielberg. Is het niet schitterend als een film zelfs vandaag de dag, vijfendertig jaar na dato, een volledige filmzaal nog altijd de stuipen op het lijf kan jagen? Twee uur lang huiveren, lachen en schrikken – het was een prachtervaring. En zo had ineens niemand er meer problemen mee om op zondagavond “naar school te gaan”…

Het slachthuis.

Onze eerste week bestond voornamelijk uit het bijwonen van zogenoemde Crit Week sessions. Tijdens deze week worden de acht tot twaalf minuten lange filmpjes die de eerstejaars tijdens de zomer gemaakt hebben (als bezegeling van het eerste jaar) vertoond voor panels van docenten, die vervolgens het werk tot op het bod fileren. De zenuwtrekken en zweetdruppels op de gezichten van de tweedejaars die onze introductieweek begeleidden, spraken boekdelen over hoe gezellig deze week zou worden. Wij eerstejaars waren uitgenodigd om de hele week lang kritieksessies naar keuze bij te wonen, om een indruk te krijgen van het werk van studenten en van de lesgevende faculteit. Mijn eerste sessie op dinsdag bevatte vier filmpjes, waarvan één heel slecht, één interessant maar half geslaagd, één een volwaardige speelfilm in twaalf minuten, en één hartverscheurend mooi (en “toevallig” geregisseerd door de vrouw van m’n dromen, die zelf ook geëmotioneerd was aan het eind en natuurlijk door mij getroost wilde worden…). Het dienstdoende panel bestond uit Jamal Joseph, hoofd van de opleiding maar ook gewoon een bijzonder coole en relaxte gast; Evangeline wiens achternaam ik ben vergeten maar die wel bijzonder sympathiek overkwam; en Darrell Larson, een markant figuur en tevens mijn docent voor Directing the Actors I. Deze eerste kritieksessie was opvallend mild en positief. Not too bad, eh?

De dag erna zou iets anders uitpakken. Ik bezocht een kritieksessie met Katherine Dieckmann (een ietwat excentrieke vrouw wiens stem ik herkende van mijn sollicitatiegesprek over de telefoon in maart), June Stein (een geweldig en heerlijk maf vrouwtje dat mij was aanbevolen door Lenore Dekoven, de vrouw die voor mij een aanbevelingsbrief had ingediend bij Columbia); en Nick Proferes.

Nick Proferes.

Deze man verdient zijn eigen hoofdstukje. Voor de Feliseni onder mijn trouwe lezers: denk aan meneer Vessies – in het kwadraat. Voor alle andere mensen: denk aan “onvoorspelbaar”, “briljant”, “doodeng”, “inspirerend”, “hilarisch” en “onnavolgbaar”. Dit is een man die rustig achterover leunt in zijn stoel, dan ineens iets hoort wat hem niet aanstaat (zoals: “Don’t you worry, this is just an exercise“), voorover schiet en roept: “This is NOT an exercise – it is your fucking LIFE!” Deze man is zo elektrisch geladen dat je geen moment een andere kant op durft te kijken. Tijdens zijn colleges Fundamentals of Directing op vrijdagochtend zat ik steeds op de eerste rij om geen moment van zijn genialiteit te missen. En wat zit je hart in je keel als zijn staalblauwe ogen ineens weer jouw kant op schieten! Schitterend. Hij was tijdens de kritieksessie bijzonder direct en onomwonden in zijn commentaar, maar nooit gemeen of akelig; hij had gewoon voortdurend gelijk. De man heeft het temperament van een Italiaan en de stem van een personage uit een Woody Allenfilm. De man levert wijze inzichten en verpakt ze als topentertainment. Gestructureerd is hij zelden, gepassioneerd is hij voortdurend. Sommige mensen vinden dat lastig; ik vind het fan-tas-tisch. En soms weet Nick (niemand zegt hier “meneer Proferes”) je zelfs iets mee te geven dat je nooit meer dreigt te vergeten, zoals het mooiste citaat tot nog toe: “Nothing we teach you here is as important as what’s inside of you.” Was getekend: Nicholas T. Proferes. (Overigens is dit één van de weinige citaten zonder “fuck” erin.)

Nicholas T. Proferes, a.k.a. Nick.

Like the cast of a Fellini movie?

Mijn verdere professoren zijn ook allemaal een slag apart. (Dit aanbod aan kleurrijke figuren doet me een beetje denken aan mijn dagen op het Felisenum. Geen verkeerd teken, wat mij betreft.) Hilary Brougher is mijn docente voor Directing I – en ik vind haar echt prachtig. Ze is heel erg toegewijd, heel erg down to earth, heel gezellig en ze wil heel graag weten wat wij te vertellen hebben. Ons klasje bestaat uit twaalf mensen en dat geeft een heerlijk ontspannen sfeer, waarin iedereen zijn/haar mond durft open te trekken. Daarnaast heeft Hilary met Tilda Swinton gewerkt, een topactrice! Hilary inspireert me enorm.

Mijn docent voor Directing the Actors I is, zoals gezegd, Darrell Larson. Met hem heb ik persoonlijk nogal wat moeite. Niet alleen door zijn merkwaardige snor, Rob de Nijs-/Emile Heussen-achtige manier van kleden en matje in het haar. Neen, ik vind het vervelend als mensen te laat komen en dan zeggen “dat dat deel van hun persoonlijkheid is, dus dat moeten we hen maar vergeven.” WRONG! Daarbij gaf hij een twintig minuten durende monoloog over zijn slechte ervaringen met Bruce Willis. Hartstikke leuk en aardig, maar daarvoor ben ik hier niet. De man is een acteur, en een dramatische ook. Hij is me iets te fancy over zijn eigen biografie, hij is bijzonder rommelig, en ik ben het niet eens met zijn manier van regisseren. Eerst stond ik op het punt om naar een andere klas over te stappen, maar binnen deze school is het zo geregeld dat je uiteindelijk van iedereen wel een keer les krijgt. Nu zie ik steeds meer in hoe leerzaam het kan zijn om les te krijgen van iemand met wie je het fundamenteel oneens bent (UvA, anyone?). Het zal allemaal wel loslopen.

Andy Bienen is een bijzonder sympathieke en verlegen man die ons met z’n zeventigen lesgeeft in Elements of Dramatic Narrative, waarin hij drie uur lang met de klas discussieert over geziene films, gelezen verhalen, en vooral over de vraag: wat maakt een goed verhaal? Mooie materie, en hij geeft erg prettig les, op een vaak onverwacht hilarische manier. Een fijne klas.

Op die woensdag hebben we ‘s avonds het vak Role of the Producer, waarvoor nu nog maar één college gehad hebben. Dat college was een gastcollege van Thomas Schatz, een Texaanse professor die ons “lesboek” Genius of the System over de geschiedenis van Hollywood geschreven heeft. (Ik zeg “lesboek” omdat niks hier echt verplichte materie is door het ontbreken van tentamens – maar het is toch zo fijn om te lezen allemaal, je doet het automatisch wel. It’s just fun!) Weinig nieuws onder de zon voor iemand die Bordwell en Thompsons Film History-bijbel heeft moeten doorploegen voor zijn studie in Amsterdam, maar toch een leuke opfriscursus. Onze normale docent is Ira Deutchman, een filmproducent wiens bedrijven Fine Line Features en Picturehouse al flink wat vingers in de pap gehad hebben. En, grappig genoeg, een typisch New Yorkse Jood – wat eens temeer bevestigt dat de Amerikaanse filmwereld echt geregeerd wordt door Joodse mensen. (En dat is niet racistisch bedoeld – het is echt zo! MGM, Paramount, 20th Century Fox, al dat soort maatschappijen zijn door Joodse ondernemers gestart. En tot op de dag van vandaag is ‘s werelds grootste filmapparatuurwinkel, B&H, een uitgesproken Joods bedrijf waar iedereen gedraaide lokken, baarden en keppeltjes draagt.)

Het eerdergenoemde Fundamentals of Directing wordt iedere twee weken onderwezen door een ander lid van onze regie-afdeling: Nick Proferes, Eric Mendelsohn, Hilary Brougher, Tom Kalin, Ramin Bahrani – iedereen komt aan bod, en dat werkt verfrissend. Dit is tot nog toe mijn favoriete college (maar wellicht kwam dat vooral door Nick). Tenslotte nog Screenwriting I, dat afgelopen donderdag voor het eerst plaats had moeten vinden. Helaas moest onze docente Milena Jelinek, een oorspronkelijk Tsjechische schrijfster die op school zat met Oost-Europese grootheden als Milos Forman, op het laatste moment de stad uit wegens een noodgeval (familie, vermoed ik). Dat vak viel zodoende uit, en daar heb ik dus nog niks over te melden – behalve dat ik de achternaam van de docent vrij hilarisch vind (ik bedoel: jelly neck? :D).

Annefleur in de Strand Bookstore.

Vrienden.

Te midden van al die nieuwe indrukken en ervaringen ontdek je plots dat er een paar gezichten zijn die steeds weer terugkeren. En zo besef je je ineens dat je misschien wel echt bevriend bent geraakt (of aan het raken bent) met mensen als Jamie, Brian, Joelle, Andrew, Frieda, Tom, Liz, Christoph, Stian, Marisa, Joanna, Jacey, Fernando, Darya, Erlingur, Jennifer… En ja, dat is fijn. Heel erg fijn! Iedereen wil zo snel mogelijk met elkaar samenwerken en iedereen plant voortdurend dingen met elkaar. Vanochtend ben ik, bij wijze van zondagkerk, met Tom naar de nieuwe film Never Let Me Go geweest. Op 30 september ga ik met Jamie naar het Wellmont Theatre in New Jersey om daar The Temper Trap te zien! En begin oktober huren we waarschijnlijk met een aantal mensen (Darya, Jessica,  Raghav, Rachel, Jamie, Tom) een busje en rijden we naar de Hamptons om daar de documentaire The House of Suh te zien van onze medestudent Iris, op het Hamptons Film Festival. Top! :)

The life of an underaged kid.

al·co·hol (1) stof die uit allerlei grondstoffen, bijv. suikers wordt bereid als bestanddeel van genotmiddelen, als oplos-, extractie-, ontsmettingsmiddel enz. (2) vloeistof die voor een zekere negentienjarige Hollander in New York bijzonder moeilijk te verkrijgen is.

val·se i·den·ti·teits·kaart (1) via illegale wegen geconstrueerd identiteitsbewijs met foutieve informatie die van toepassing lijkt te zijn op de drager. (2) een trucje dat een zekere negentienjarige Hollander in New York uit principiële bezwaren weigert toe te passen, aangezien hij in zijn thuisland al jaren probleemloos alcohol nuttigt en zich te oud voelt voor dit soort puberale grappen. (3) een trucje dat voor een strafblad kan zorgen, en daar heeft een zekere negentienjarige Hollander in New York niet heel veel trek in met zijn F1-visum.

wa·ter (1) vloeistof die in zuivere toestand geen kleur, reuk of smaak heeft. (2) vloeistof die automatisch en zonder kosten wordt geserveerd en bijgevuld in hoge glazen in ieder restaurant in New York.

Snap·ple (1) drinkbaar. (2) alcoholloos. (3) $2.47 bij de Rite Aid.

Fietsen.

En ach, wat ben ik toch verknocht aan mijn fietsje! Door mijn griep heb ik een week niet kunnen fietsen, maar dit weekend neem ik het er weer lekker van: gisteren (zaterdag) heb ik de oostelijke kant van Central Park en een deel van de Upper East Side afgecruised op weg naar het Guggenheim-museum, en vandaag pakte ik mijn stalen ros om over de westkant van Central Park en door de Upper West Side naar het Lincoln Center op 66th Street te gaan.

Overigens heb ik laatst ook een tripje gemaakt naar het Metropolitan Museum of Art, nog voordat ik ziekig werd, en dit heb ik vastgelegd voor twee vriendinnen in Nederland die voortdurend schitterende korte filmpjes voor me maken. Ziehier het resultaat (excuus voor de tergend lage kwaliteit…):

Het koelkastje.

Ondertussen gaat het leven hier op 362 Riverside Drive ook gewoon door. Het contact met mijn huisgenoten neemt toe (zie verder), maar ik heb wel besloten om niet meer tijd door te brengen in onze keuken dan strikt noodzakelijk. De meeste mensen hier wachten braaf totdat de grote schoonmaak op woensdagmiddag de keuken weer volledig verschoont – maar aangezien ik bijna iedere dag kook, ga ik daar niet op wachten. Ik maak steeds na m’n eigen kookwerk schoon (oftewel: haast iedere dag neem ik de keuken onder handen). Tel daarbij ook nog eens de kakkerlakken op – nou ja, “kakkerlakken”: het waren er twee sinds ik hier woon. Twee grote. Allebei dood nu. Morsdood. Maar aangezien ik nog nooit een echte kakkerlak had gezien voor ik hierheen verhuisde (bah, walgelijke westerling ben ik toch), wilde ik daar toch even iets anders op verzinnen. Nu heb ik, driewerf hoera, mijn eigen koelkastje! Ik heb nog geen naam voor het knuffelbare ding maar het staat in ieder geval leuk op m’n kamer. Het is fijn om ook dat nu bij de hand te hebben.

Suggesties voor een goede bijnaam? :)

Something’s ticking in my room.

Een klein noemenswaardig dingetje in mijn nog altijd schitterende kamer – huisgenoten, schoonmakers en beveiligingspersoneel blijven me voortdurend complimenteren over hoe mooi en “homely” het hier is – is een raar tikkend geluid dat soms, vaak ‘s avonds, op komt spelen. Het is heel zacht, maar aangezien ik een neurotische autist kan zijn, het stoort me toch. Ik heb aan al m’n meubels en objecten lopen wiebelen, maar ik kan maar niet achterhalen waar het geluid vandaan komt. Het klinkt als een kastje dat zachtjes tegen de muur aan tokt. Misschien is het de buurman.

De huisgenoten.

Over de buren gesproken: mijn buurman in 3A1 is een bijzonder irritante Indiër. Niet dat hij veel overlast bezorgt, maar zijn hele aanwezigheid is een beetje storend… Hij sloft op ieder tijdstip van de dag over een vaste, in het vloerkleed gesleten route naar ofwel de keuken (om een kop bruine smurrie te microwaven) ofwel de douche (om de hele badkamer vol te laten stomen, want ramen openzetten doen we hier niet). En áls hij dan eindelijk zijn mond opentrekt, blijkt zijn stem nogal zeikerig en blijkt zijn hoofdonderwerp het bijvullen van afwasmiddel. U begrijpt: deze beste man is een ware filosoof.

3A2 ben ik zelf, en aan mijn andere kant bevindt zich 3A3, dat op nogal rommelige wijze dienstdoet als de casa van oude bekende Keenya (jawel, zij van Grappen & Grollen van Hiernaast). Helaas, helaas: met die guitigheden is ze gestopt. Sterker nog: ze blijkt best wel sympathiek. Na haar domme opmerkingen en zwijgzaam divagedrag is ze nu overgegaan op een normale modus: die van studerende buurvrouw. En als ik haar dan tegenkom in de keuken, en ze ontdekt dat ik grieperig ben, kijkt ze me ineens bezorgd aan en raadt ze me allerlei methodes aan om van m’n griepje af te komen. She’s actually kinda nice. (En ze komt uit Canada, dus ze had nooit helemáál een domme Amerikaan kunnen zijn…)

3A4 biedt sinds kort onderdak aan twee Japanse meisjes. Ze zijn erg vrolijk en open en zeggen “Hey” op een hele lieve manier, dus dat is altijd welkom. Eén van de twee is voor een Japanse erg lang en heeft een Frans Amélie-achtig kapsel, en daardoor doet ze me altijd denken aan een voormalige lerares Frans op mijn middelbare school (wie o wie?). Ze delen een best grote ruimte en ze zitten aan de voorkant van het gebouw, dus uitzicht op de zonsondergang over de Hudsonrivier! Ik moet die kamer maar eens even goed in de gaten houden; misschien kan ik nog eens mijn slag slaan die kant op.

In 3A5 vinden de Californische Kipper, die, zoals eerder gezegd, studeert voor sociaal werker. Altijd sympathiek, not much around, maar een goeie gast. Hij heeft sinds eergisteren een vriendin van hem uit San Francisco over de vloer, en zij overweegt om zich ook voor Columbia’s filmmaster aan te melden. Kipper bleek over mij verteld te hebben, dus we hadden een uitgebreid gesprek in de altijd gezellige keuken. 3A6 is de kamer van een poëziestudent wiens naam ik steeds vergeet; hij is een enorme Amerikaan (juist, in de meest Amerikaanse zin van het woord), maar een opvallend zachtmoedig en – ahum – poëtisch mens. Alleen zijn obsessie met onze magnetron zal ik nooit helemaal begrijpen. Eten wordt ook op andere manieren klaargemaakt, beste buurman.

3A7 en 3A8 huizen Aziaten (you didn’t see that coming, didn’t you?). Ik weet niet wie ze zijn, hoe ze heten, wat ze doen, want ze zijn erg gesloten en wereldvreemd. Toch jammer. In 3A9 en 3A10 vinden we gelukkig gezellige Aziaten. In de eerste kamer woont Jay, een goedmoedige student Computer Science die iedere dag uitgebreid staat te kokkerellen, dus daar hebben we een raakvlak. 3A10, schuin tegenover mijn deur, is de kamer van Diedi (over wie ik eerder heb verteld). Zij is dat schattige kleine Chinese meisje met wie ik een filmavond heb gehouden, en wiens rijstkookmachine ik te allen tijde mag lenen (nog steeds niet gedaan – sorry, Sherrol!). Zij is echt een schat van een mens, hoewel haar vette accent haar nog altijd in de weg staat. Net kwam ze weer langsgesloft op haar slippers en in haar badjas, haar dikke brillenglazen volledig beslagen door de stomende badkamer. Cute! :)

Rite Aid, Silver Moon Bakery, en de West Side Market.

Voor mijn dagelijkse benodigdheden trek ik steevast naar drie etablissementen hier gelijk om de hoek. De eerste is de Rite Aid, een filiaal uit een keten aan pharmacies (in Amerika vind je immers zelden iets waar er maar één van is). In wezen is de Rite Aid een soort apotheek, maar ze verkopen er werkelijk alles – en voor een relatief lage prijs. De Rite Aid is mijn uitvalsbasis voor wasmiddel, theedoeken/schuursponsjes/keukenrollen, douchegel, kauwgum en dat heerlijke frisdrankje Snapple. Ik heb zelfs een Ride Aid Wellness+ Card, een soort AH-Bonuskaart (ik voel me zo thuis hier…) waarmee ik écht veel korting krijg (wasmiddel: $9,99, met kaard kaart $4,99 – standaard!). Enig nadeel is het personeel: ze spreken bijna alleen Spaans en ze hebben ooit een klap van de molen gehad. ALLES DUURT HIER ZO LANG. Maar ach, voor een lagere prijs maakt dat me niks uit, en het helpt me ontstressen. Mij in ieder geval – de rest van de klanten blijft heerlijk opgefokt. It’s the New York life.

Ten tweede is de Silver Moon Bakery op Broadway en 105th een heerlijke, échte bakkerij waar ik met regelmaat kom om vers gesneden brood te halen. Supermarktbrood is hier simpelweg niet te vreten, maar zij weten gelukkig wat echt brood is. Het is misschien niet heel goedkoop – omgerekend 4 euro voor een brood – maar het is het dubbel en dwars waard. Ook een leuk cafeetje, trouwens.

Gelijk achter mijn huis vinden we mijn derde veilige haven: de West Side Market. Groot, vol, vaak druk, maar vol met lekkere dingen voor relatief normale prijzen (al is gezond eten hier altijd duur). Ik vind er in ieder geval negen van de tien keer de ingrediënten die ik nodig heb, plus de inspiratie voor nieuwe dingen. Ik vind vast goedkopere opties als ik meer downtown ga – die vind ik zeker: Trader Joe’s op Union Square schijnt er zo één te zijn, maar die opent als het goed is ergens deze herfst zijn deuren in mijn Upper West Side! – maar dit is prima zo.

De sleutels.

Niet alles kan altijd maar goed gaan, natuurlijk. En als je de hele dag je kamer in en uitloopt en voortdurend de deur achter je dichttrekt, komt er geheid een moment dat je nét je sleutels aan de verkeerde kant van de deur laat liggen. Het overkwam mij anderhalve week geleden. En dan kom je in bureaucratisch Amerika: het was een feestdag (Labor Day), en de huisbaas was er officieel niet, maar aangezien hij ook in het gebouw woont, liep hij gewoon rond. Ik mag deze Ronald graag, en ik vertelde hem over mijn probleem, en natuurlijk kon hij de deur weer voor me openen – maar ik moest toch echt de Columbiaformulieren invullen, de Columbiaservice bellen, en wachten (een half uur!) totdat die service mijn huisbaas zou bellen. Zucht. Het lijkt de UvA wel!

Het eten.

Vooralsnog gaat het uitstekend met eten hier! Ik kook bijna iedere dag voor mezelf en heb zelden moeite om te verzinnen wat ik wil eten. Natuurlijk is het budget wat kleiner en de pasta daardoor niet superdeluxe, maar ik eet gevarieerd en lekker en goed! En zodra ik even geen zin/tijd heb om te koken en (al dan niet met anderen) uitwijk naar een eettentje, pakt dat vaak (behalve de heerlijke falafel-/halalvoedselkarretjes op straat!) niet goed uit. Een Italiaans restaurant doet me terugverlangen naar een lauwe pizza in het Haarlemse Novecento (hoewel hun woensdagavondmenu briljant is, trouwens). Een tonijnsandwich bij Pinnacle op Broadway is te duur, te mayonaiserig en te volgepropt. Een klassiek hamburgerrestaurant is natuurlijk al helemaal één brok vettige uienringen en buns van nepbrood. Dus dat laat ik maar weer even schieten de volgende keer. Ik moet wel even melden dat Annefleur en ik van plan waren om naar de beste falafeltent en Syrisch restaurant van de stad te gaan, Alfanoose in het Financial District. Deze was helaas gesloten.

De idioten.

Het was namelijk 11 september. Annefleur en ik waren downtown om de Anti-Moskeerally bij te wonen, een haatprotest tegen de bouw van de moskee op Ground Zero en tegen de “islamisering van Amerika” in het algemeen. Waarom wilden wij ons begeven tussen deze krankzinnige lieden? Omdat Geert Wilders daar ging prediken. Natuurlijk was het afgrijselijk, stupide en deprimerend, maar ik ben trots op mezelf dat ik m’n ogen niet heb gesloten voor dit deel van de moderne mens. Plus: het leverde een paar interessante plaatjes op…

De griep.

Zoals gezegd kwam er aan het eind van vorige week (ergens op die bewuste vrijdag 10 september, om precies te zijn) een virusje langs dat mij flink wist te vellen. Een volledige week lang heb ik mijn steeds drukkere programma gecompenseerd met koppen thee en bouillon; kilo’s mineola’s, mandarijnen en kiwi’s; liters verse jus d’orange; potten Dampo/Vaporub en veel uren slaap; en een haat-liefdeverhouding met de neusspray. (En gottegot, wat ben ik mijn lieve moedertje daar in het verre Nederland toch dankbaar dat de essentiële dingen in dat toilettasje bleken te zitten…) Het heeft even geduurd, en mijn medestudenten werden vast gek van mijn gesnif, gehoest en gekuch, maar nu is het weer over. Maar wat wil je ook als je voortdurend in gerecyclede lucht zit in steenkoude lokalen terwijl buiten het klimaat bokkensprongen maakt?! (Daarover gesproken: neen, ik ben niet mijn huis kwijtgeraakt door de recente orkaan Earl die over de stad trok. Het was veel onweer en regen. Maar de mensen in Brooklyn hadden het ‘t zwaarst, al valt ook daar de schade mee.) Anyhow, ik ben weer helemaal terug op volle kracht!

(Overigens kreeg ik tijdens deze griepweek wel af en toe de sterke behoefte om kleine dingen te doen die ik in Nederland zo geregeld deed: naar het strand bij Zandvoort, fietsen door Santpoort-Noord of Velserbroek, naar de bios in Amsterdam, wandelen naar de UvA, in de trein naar Schiphol… Gelukkig verwaaide dat vrij snel als ik maar even hier de deur uit ging. Maar toch grappig.)

De films.

Last but not least heb ik natuurlijk ook weer voldoende films gezien de afgelopen tijd. Ik ben twee uur geleden teruggekomen van zondagschool, waar we de Japanse klassieker Ugetsu (1953) hebben gezien (niet bijster interessant) en het altijd briljante Sunset Boulevard uit 1950, een film die me ook nu weer volledig wist mee te slepen. Schitterend! Mijn verdere tips naar aanleiding van de afgelopen twee weken zijn:

• I Am Love, prachtige en opera-achtige Italiaanse film met een mooie rol voor Tilda Swinton, die werkelijk álles lijkt te kunnen [sinds 26 augustus j.l. in de Nederlandse bios];
• Los abrazos rotos, een fijne film van Pedro Almodovár van vorig jaar, met prachtige muziek, beelden en dito acteurs;
• Cemetery Junction, een hartverwarmende combi van Almost Famous, The Graduate en de films van Edgar Wright, van de hand van dat briljante duo Ricky Gervais en Stephen Merchant [10 november in de Nederlandse bios!];
• Never Let Me Go, mooie, gevoelige en meeslepende verfilming van Kazuo Ishiguro’s boek, zij het niet zo indrukwekkend als Remains of the Day [februari 2011 in de Nederlandse bios];
• The Madness of King George, een hilarisch en fantastisch geacteerd historisch drama uit 1994, een film die iedere kostuumfilmliefhebber gezien zou moeten hebben.

En er volgt vast nog veel meer :)

Zo weinig tijd en zoveel te doen!

Ach, New York, New York… Zonder dat je het doorhebt, zit je hier ineens al zes weken en ben je alweer haast fulltime in het schoolritme. Zodra ik echter m’n fiets pak, besef ik weer hoe belachelijk veel deze stad te bieden heeft. Ik kijk uit naar alles wat er de komende tijd op het programma staat (er wordt in de schoolgangen gefluisterd dat meesterregisseur David Fincher bij ons langs gaat komen met zijn nieuwste film, die over Facebook) en ik ga vanaf deze week ook als persgegadigde naar het New York Film Festival! Dus opnieuw genoeg te doen, genoeg om naar uit te kijken, en genoeg om iedere dag met volle overgave van te genieten.

Opnieuw mijn welgemeende excuses voor mijn periode van stilte, maar ik blijf mijn best doen jullie zo veel mogelijk op de hoogte te houden. Ik word nog altijd bijzonder vrolijk van al jullie reacties, waar dan ook, dus keep ’em coming if you feel like it! Ik zal hoogstwaarschijnlijk niet meer wekelijks updaten, tweewekelijks is wat beter te behappen, dus dan weten jullie dat alvast. En laat het me even weten als je ineens hier in de buurt bent, dat is wel zo gezellig ;)

Ik zwaai uitgebreid uit mijn raam naar jullie, maar jullie kunnen dat vast niet zien.

Anyway.

Dikke zoen,

Jordi